Cerita Rakyat saka dhaerah Pati
“ASAL-USUL
KRETEG SEGELAP JUWANA”
Pathakwarak
nyolong Roroyono
Sawijining dina, Sunan
Drajat Ngerang ngumpulake para muride, yaiku Sunan Kudus, Sunan Muria, Bupati
Cokrojoyo, Pathakwarak Bupati Mandhalika, Maling Kapa, lan Maling Kentiri.
Sunan Ngerang kuwi mau manggon ana ing Kasunanan Ngerang utawa bisa diarani Panti
Ngerang.
Muride Kanjeng Sunan
Ngerang sing jenenge Maling Kapa lan Maling Kentiri kuwi mau dudu jeneng asli. Sejatine
jeneng asline yaiku Kijang lan Pilang. Jaman biyene, wong loro mau senengane
maling bandhane wong sugih. Kijang lan Pilang dadi maling sing disenengi para
kawula cilik. Nanging wong loro mau dadi uber-uberane wong-wong sugih. Kijang
lan Pilang seneng maling barange wong-wong sugih lan asil colongane kuwi mau
dibadumna marang wong-wong cilik, wong-wong sing mlarat.
Sawijining dina,
sukmane ramane Kijang lan Pilang teka lan prihatin meruhi kahanan kuwi. Ramane
ndhawuhi putrane loro mau nyepi ana makam Pekuwon. Bareng wis suwe anggone
nyepi, Kijang lan Pilang didhawuhi ramane nyuwita marang Kanjeng Sunan Ngerang
supaya dadi muride Kanjeng Sunan Ngerang.
Nalika Kanjeng Sunan
Ngerang nembe menehi wejangan ilmu marang murid-muride, Pilang malah ndhelik
ana ngisor amben lan nalika arep metu saka ngisor amben, dheweke malah kepecak
gamparan. Kanjeng Sunan Ngerang gumun meruhi kuwi.
“Lho, kowe iku mau
ndhelik ana kono le?”
“Inggih,
Ki..”
“La sejatine kowe rak
ngerti apa sing tak wejangake mau?”
“Nggih ngertos, Ki.
Lawong kula nyathet.”
“La apa kowe mudheng?”
“Nggih mudheng, Ki.”
Sidane Pilang diwenehi
aran Maling Kentiri, bocah sing senenganene ngentiri ilmu. Lan kakange mau sing
aran Kijang, diwenehi jeneng Maling Kapa.
Kanjeng Sunan Ngerang
nduweni anak wedok loro, yaiku Roroyono lan Roro Pujiwat. Nalika kuwi Roroyono sing
mbarep wis wujud bocah wadon gedhe lan wis ketog ayune. Sajroning patemon kuwi,
Roroyono diutus ngetokna wedang lan panganan dening ramane, Kanjeng Sunan
Ngerang.
Bupati Pathakwarak
Mandhalika kesengsem lan kedanan karo Roroyono amarga banget ayune Roroyono.
Bupati Pathakwarak ora bisa nahan nepsune marang Roroyono sing ayu kuwi. Bupati
Pathakwarak nyoba ngajak omong Roroyono, nanging Roroyono ora nggubris,
Pathakwarak diumbarna. Saya suwe Pathakwarak krasa kisinan lan dheweke duwe
niyat ala marang Roroyono kanggo males rasa isine.
Sawise patemon kuwi,
murid-muride Sunan Ngerang padha nginep ana daleme Sunan Ngerang. Nalika tengah
wengi, Bupati Pathakwarak Mandhalika nyolong Roroyono, arep digawa mlayu
menyang Mandhalika, Keling, Jepara. Bupati Pathakwarak nganggo ajian sirep
kanggo nyirep wong-wong sing ana ing Kasunanan Ngerang, supaya ora ana sing
meruhi tumindake dheweke nyolong Roroyono.
Bareng kabeh wong padha
tangi, lagi padha sadhar yen Roroyono ilang. Roroyono ora ana ning kamare.
Kabeh wong sadesa ora ana sing ngerti Roroyono ana ning endi. Kabeh muride
Kanjeng Sunan Ngerang padha rembugan kajaba siji, yaiku Pathakwarak Bupati
Mandhalika. Dheweke ora ana katon bareng karo ilange Roroyono. Para muride
Sunan Ngerang padha nyurigani nek sing nyolong Roroyono kuwi Bupati
Pathakwarak.
Kanjeng Sunan Ngerang uga
njaluk panemune Sunan Muria, muride sing paling tuwa lan dikasihi. Kajaba kuwi,
Sunan Muria uga arep dijodhohna karo Roroyono. Sidane Kanjeng Sunan Ngerang nganakake
sayembara, sapa wae sing bisa ngrebut Roroyono saka tangane Pathakwarak lan
bisa gawa bali Roroyono menyang Panti Ngerang, nek lanang bakal didadekna
bojone Roroyono, lan nek wedok bakal didadekna sedulure Roroyono.
Antarane murid-muride
Sunan Ngerang mau sing durung duwe bojo yaiku Sunan Muria, Maling Kapa, lan
Maling Kentiri. Nanging Sunan Kudus menehi usul nek sing luru Roroyono kudu
Sunan Muria. Sunan Muria sidane mangkat arep menyang Mandhalika.
Satengahe dalan, Sunan
Muria dicegat dening Maling Kapa lan Maling Kentiri. Maling Kapa kandha marang
Sunan Muria, “Jenengan boten usah luru Roroyono.
Nek jenengan goleki Roroyono, bakal mbutuhake wektu sing suwe. La kepriye
murid-muride jenengan? Wis tak golekane aku wae. Mengko nek wis ketemu, tak
aturke jenengan.” Sunan Muria sarujuk lan bali maneh menyang daleme Kanjeng
Sunan Ngerang.
Maling Kapa lan Maling
Kentiri banjur lunga menyang Kabupaten Mandhalika, amarga Kapa lan Kentiri wis
ngerti nek sing nyolong Roroyono kuwi Pathakwarak. Wong loro mau ora duwe rasa
wedi arep ngadhepi Pathakwarak sing wis misuwur ilmu kanuragane. Senajan Maling
Kapa lan Maling Kentiri kuwi nduweni ilmu kadigdayan sing dhuwur, nanging isih
dhuwur ilmune Pathakwarak.
Bareng tekan Kabupaten
Mandhalika, jebule tekane Maling Kapa lan Maling Kenthiri wis dingerteni dening
prajurite Pathakwarak. Pancene bener sing nyolong Roroyono kuwi Pathakwarak.
Dadi perang tandhing adu kasekten antarane Pathakwarak lan Maling Kapa. Nanging
sidane Pathakwarak mati.
Roroyono banjur digawa
bali menyang Panti Ngerang dening Maling Kapa lan Maling Kentiri. Nanging Sunan
Ngerang rada bingung, amarga sing gawa bali Roroyono kuwi wong loro yaiku
Maling Kapa lan Maling Kentiri. Banjur Sunan Ngerang nawani Maling Kapa,
“Kowe milih bumi Buntar apa Roroyono?”
Maling Kapa luwih milih
bumi Buntar amarga dheweke mengko bisa dadi Bupati lan Maling Kentiri bakal
dadi Patih ana kono, lan miturut dheweke wong wadon iku bisa diluru liya dina. Banjur
Roroyono digarwa dening Sunan Muria.
Saya suwe, Maling Kapa
krasa gela. Kena ngapa biyen dheweke ora milih Roroyono wae. Sidane Maling Kapa
nekat nyolong Roroyono sing lagi ngandhut saka Panti Muria. Nalika kuwi, Sunan
Muria lagi sowan ana ing Ngerang karo muride sing jenenge Raden Ronggojoyo. Raden
Ronggojoyo kuwi anake Cokrojoyo Bupati Tunjungpura. Muride Sunan Muria matur
yen Roroyono dicolong dening Maling Kapa lan Maling Kentiri.
Sajroning patemon ana
Ngerang, Raden Ronggojoyo nggodha adhine Roroyono, yaiku Roro Pujiwat sing wis
rupa bocah wadon sing wis gedhe. Raden Ronggojoyo nembung marang Sunan Ngerang
nek dheweke dhemen marang Roro Pujiwat lan arep nglamar Pujiwat. Bupati
Cokrojoyo duka, amarga nalika iku Sunan Ngerang lagi nandhang kasusahan
kelangan Roroyono kok Ronggojoyo
kepengin nglamar Pujiwat. Iku rak jenenge mbandhung
sinang.
Sidane Sunan Ngerang
nganakake sayembara maneh sing ditujukake marang Cokrojoyo. Kanjeng Sunan
Ngerang jaluk marang Bupati Cokrojoyo supaya gelem jupuk Roroyono lan mateni
Maling Kapa. Sunan Ngerang janji bakal nyanggupi kahanan sing ngenani dhaupe
Ronggojoyo lan Roro Pujiwat.
Cokrojoyo mangkat lan
nglabrag menyang Kabupaten Buntar. Banjur Bupati Cokrojoyo ketemu Maling Kapa.
Wong loro perang tandhing lan Maling Kapa tibane kalah. Dheweke mlayu menyang
paguron daleme gurune sing manggon ana Pulo Seprapat yaiku Ki Lodhang Datuk
sing uga gurune Cokrojoyo kuwi. Gurune dijaluki tambah ilmu lan tambah
kekuwatan, nanging gurune ora saguh amarga iku perkara-perkara putri. Ki
Lodhang Datuk dipateni dening Maling Kapa. Nanging, sadurunge Maling Kapa
mateni Ki Lodhang Datuk, Bupati Cokrojoyo wis melu ngintik ana sisihe panggone
Ki Lodhang Datuk. Maling Kapa sidane diantem pusakane Bupati Cokrojoyo yaiku
Keris Karawelang.
Bubar diantem Bupati
Cokrojoyo mau, Maling Kapa banjur mlayu tekan Juwana nganti tekan Kudukeras,
mlayu ngulon ngaup ana ngisor wit growong, sing sidane dijenakna desa Growong. Amarga
saking kesele, dheweke leren ana ngisor kreteg cilik. Ana ing kreteg iku mau,
kedadeyan Maling Kapa mati. Kreteg cilik kuwi mau saiki diarani kreteg Semaling
utawa kreteg Maling sing manggon ana ing desa Bajomulyo. Jasade Maling Kapa
dikubur ana ing desa Pakuwon.
Roroyono sing wis
ketemu kuwi mau digawa menyang Panti Ngerang dening Cokrojoyo. Roroyono banjur
dipasrahna Cokrojoyo marang Sunan Muria, nanging Sunan Muria ana rasa kuwatir.
Wektu iku Roroyono meteng tuwa. Roroyono banjur sumpah yen ora tau
diapak-apakna Maling Kapa. Sunan Muria tetep ora percaya, amarga ngendi ana
maling sing gelem ngaku. Sidane Roroyono njaluk sumpah pati obong. Dheweke
bakal mati kobong nek pancen dheweke ora jujur.
Nalika Roroyono
diobong, dumadakan sukmane Maling Kapa teka lan ngandhani Sunan Muria, “He Sunan Muria, aja kaget! Aku iki sukmane
Maling Kapa. Bojomu Roroyono kuwi, asli, aku ora rumangsa gepok senggol karo
bojomu Roroyono. Roroyono isih asli sejati lan isih suci.” Roroyono pancen
sidane ora mati kobong, nanging Sunan Muria ya isih ora percaya. Dheweke durung
bisa percaya. Sabubare pati obong kuwi mau, Roroyono nglairake anak lanang, lan
diwenehi jeneng Sukmayana.
Raden Ronggojoyo nyanggupi
nggawa Bojangratu
Raden Ronggojoyo
nglamar Roro Pujiwat sing ditujukake marang Sunan Ngerang. Nanging Sunan
Ngerang manut marang Pujiwat, Pujiwat gelem apa ora. Banjur Roro Pujiwat kandha
marang Raden Ronggojoyo, dheweke gelem dadi bojone Raden Ronggojoyo nanging
Raden Ronggojoyo kudu gelem nyaguhi apa sing dadi panjaluke Roro Pujiwat.
Ngendikane Roro Pujiwat,
“Kakang Ronggojoyo, Aku
gelem mbok pundhut garwa yen penjenengan kersa nyaguhi apa sing dadi panjalukku.”,
mengkono ngendikane Roro Pujiwat.
“Roro Pujiwat sing
daktresnani, apa panjalukmu bakal tak turuti angger ora njaluk medhune lintang
karo rembulan wae.”, mengkono
pitakone Raden Ronggojoyo.
“Aku gelem mbok pundhut
garwa angger panjenengan bisa mboyong Bojangratu utawa gerbang Majapahit sing
cumandhak ana ing Cirebon, lan sewengi kudu bisa tekan Panti Ngerang. Aja nganti kakang bali menyang Ngerang
tanpa gawa bali Bojangratu!”
Raden Ronggojoyo
rumangsa kabotan, amarga dheweke manungsa biyasa. Mokal yen dheweke bisa
ngangkat Bojangratu sing semono gedhene, sing semono abote saka Cirebon nganti
tekan Kasunanan Ngerang namung sewengi. Ananging kepiye meneh, ati wis kebacut
tresna.
Sidane Raden Ronggojoyo
gelem minangkani apa sing dijaluk dening Roro Pujiwat. Mengkene ngendikane
Raden Ronggojoyo,
“Kanjeng Roro Pujiwat,
satemene aku kaboten marang apa sing mbok jaluk. Nanging kepiye maneh, aku wis
kedanan marang sliramu. Kepiye wae bakal
tak ayahi.”
“Kira-kira kakang
Ronggojoyo bisa ora nyaguhi apa sing tak jaluk?”
“Iya, bakal tak turuti
apa sing dadi panjalukmu, Diajeng.”
Raden Ronggojoyo
pamitan marang Roro Pujiwat arep menyang Cirebon. Sadurunge Raden Ronggojoyo
mangkat, dheweke diwejang ilmu dening gurune, Sunan Muria, sing rupa ajian
syaifi angin sing sak kedhepan wae Raden Ronggojoyo bakal bisa tekan Cirebon.
Kajaba iku, Ronggojoyo uga digawani akik sing bisa nambani lara, kanggo
jaga-jaga yen ana apa-apa karo Ronggojoyo nalika ning dalan.
Raden Ronggojoyo Bingung
Sawise Raden Ronggojoyo
pamitan marang Roro Pujiwat, dina iku uga Raden Ronggojoyo mangkat menyang
Cirebon saperlu njupuk Bojangratu. Raden Ronggojoyo mateg aji kawijayan nganggo
aji syaifi angin. Ajian sing bisa gawe mlayune Raden Ronggojoyo cepet banget.
Ronggojoyo ngliwati
alas-alas sing jerone akeh kewan galak lan akeh memedine. Ana ing alas iku,
Ronggojoyo kerep digodha dening bangsa lelembut. Nanging dheweke
tetep kuwat amarga wis nduweni tekad bakal nuruti kekarepane Roro Pujiwat.
Dheweke perang karo bangsa lelembut kuwi lan sidane Ronggojoyo menang. Bangsa
lelembut kuwi mau takluk lan kepara gelem nuduhna papan panggonan Bojangratu.
Ronggojoyo dikon lunga menyang ngulon.
Satengahing dalan, Raden
Ronggojoyo ketemu karo wong lanang sing penganggone sarwa ala. Rambute nyodrok
lan kulite mbengkarok. Wangune pawongan kuwi gawene menyang segara. Amarga
Cirebon kuwi dununge ana ing tlatah sakpinggire segara lor. Raden Ronggojoyo
takon marang pawongan mau. Mengkene pitakone Raden Ronggojoyo,
“Kisanak, kula badhe
nyuwun pirsa. Wonten pundi papanipun Bojangratu menika?”
Pak tuwa mau banjur
mangsuli,
“Kowe mlakua ngulon.
Sawise kowe ngliwati telung dhusun kono, ya kuwi papane Bojangratu.”
“Nggih matur nuwun, kisanak.”
Banjur pawongan mau ilang musna tanpa dingerteni Ronggojoyo.
Sawise tekan papan
dununge Bojangratu utawa gerbang Majapahit kuwi mau, Raden Ronggojoyo banjur
njajal ngangkat Bojangratu kuwi. Nanging Bojangratu ora bisa diangkat.
Kaya-kaya ana kekuwatan ghoib sing nggandhuli Bojangratu iku mau.
Raden Ronggojoyo banjur
semedi manunggalake rasa mateg aji sing bisa ngerti sajroning alam ghoib.
Bareng Raden Ronggojoyo wis ngerti sajroning alam ghoib kuwi mau, jebule ana
jin loro sing jaga Bojangratu iku mau. Arane jin mau yaiku Kebo Anabrang lan
Sapi Anabrang.
Kebo Anabrang lan Sapi
Anabrang iku uga bisa ngerti bakale arep ana pawongan sing arep mara menyang
Bojangratu. Nanging dudu merga duwe ajian, yaiku amarga dheweke nduweni
anthek-anthek rupa manuk gagak siluman sing ngawasi ana sakiwa-tengene
panggonan Bojangratu.
Nalika satengahing
dalan, Ronggojoyo uga diweruhi siluman gagak kuwi mau. Siluman gagak kuwi
ngapusi Ronggojoyo, dheweke ethok-ethok lara amarga bubar kerahan karo kancane
lan suwiwine tugel. Ronggojoyo krasa welas, banjur ditulung nganggo akike
Ronggojoyo sing bisa nambani larane gagak mau. Siluman gagak banjur takon marang
Ronggojoyo, kira-kira yen akike kuwi mau dijaluk entuk apa ora. Amarga yen
sawayah-wayah dheweke lara maneh, dheweke bisa nambani dhewe. Ronggojoyo krasa
kaya ora sadhar menehake akike kuwi mau marang siluman gagak. Banjur Ronggojoyo
nutugake laku nggoleki panggonane Bojangratu.
Siluman gagak kuwi mau
banjur miber lan kandha marang jin loro sing nunggu Bojangratu.
“Kebo lan Sapi
Anabrang, bakale ana pawongan saka tlatah wetan sing arep teka menyang kene.
Dheweke duwe kekarepan sing bakale ora mbok senengi.”
“Apa
kekarepane pawongan iku, nuk manuk?”
“Dheweke kepengin gawa
omahmu, Bojangratu kuwi.”
“Wah, ora isa.”
Raden Ronggojoyo banjur
tekan ana ing Bojangratu, siluman gagak miber ndhelik. Ronggojoyo banjur takon
marang jin loro kuwi mau,
“He pawongan, bangsa
apa kowe kuwi?”
“Aku jin kang nunggu
Bojangratu iki.”
Jin bali takon marang
Raden Ronggojoyo,
“Sapa kowe? Wani-wanine
ngorak-arik omahku?”
Banjur Raden Ronggojoyo
mangsuli,
“Aku Ronggojoyo,
putrane Adipati Cokrojoyo, Bupati ing Tunjungpura.”
Kebo Anabrang lan Sapi
Anabrang mau isih menthelengi Raden Ronggojoyo sing lagi ngandhakna tujuwane
menyang Bojangratu iku. Banjur Raden Ronggojoyo nerusake gunemane,
“Aku arep njaluk Bojangratu
iki. Arep tak boyong menyang Kasunanan Ngerang.”
Jin-e kaget, lan banjur
mangsuli,
“Aku iki wis puluhan
taun ana kene, Bojangratu iki wis dadi omahku. Aku ora sudi yen arep mbok jaluk
lan mbok boyong menyang Panti Ngerang. Nanging yen kowe meksa, Bojangratu iki
kena kokjaluk, angger kowe bisa nglangkahi mayitku!”, mengkono celathune Kebo
Anabrang lan sapi Anabrang ora sarujuk.
Raden Ronggojoyo lan
jin loro mau padha perang. Nanging ana ing peperangan kuwi, Raden Ronggojoyo luwih
unggul kekuwatane.
Sajroning
peperangan, sikil tengene Ronggojoyo
ditatuni dening jin loro mau. Sikile Ronggojoyo kepidak sikile Kebo Anabrang
lan ndadekake aboh gedhi. Jin-e ngaku kalah marang Raden Ronggojoyo. Sidane jin
loro mau ngijini yen Bojangratu dijaluk dening Ronggojoyo. Ora mokal yen
Ronggojoyo bisa menang, amarga Raden Ronggojoyo kuwi muride Kanjeng Sunan
Muria. Perkara jaya-kawijayan wis kegladhi saben dina.
Jin loro sing kalah mau
banjur kandha marang Raden Ronggojoyo,
“Tinimbang aku mbok
pilara kaya ngene, luwih apik aku mbok pateni wae.”
Raden Ronggojoyo
mangsuli,
“Ora. Aku ora bakal
mateni kowe sakloron.”
Raden Ronggojoyo ora
gelem mateni Kebo Anabrang lan Sapi Anabrang amarga dheweke ngerti yen jin kuwi
bisa ngrasakna lara nanging ora bisa mati.
Jin Loro Dadi Budhake Raden
Ronggojoyo
Kebo Anabrang lan Sapi
Anabrang mau ora langsung dipateni dening Raden Ronggojoyo. Jin loro mau arep
didadekna budhake Raden Ronggojoyo, dikongkon ngangkat lan nyeret Bojangratu
mau saka Cirebon nganti tekan Kasunanan Ngerang.
Raden Ronggojoyo
ngendika,
“Sira sakloron ora
bakal tak pateni, nanging sira kudu manut marang aku. Sira sakloron tak kongkon
ngangkat Bojangratu iki saka kene menyang Kasunanan Ngerang.”
Jin sakloron padha
nyanggupi lan wektu iku uga Bojangratu diangkat dening jin loro mau. Jin-jin
mau dipeksa ngangkat Bojangratu mau tanpa diwenehi mangan lan ngombe. Saben
jin-e mandheg anggone mlaku lan arep leren, jin-e disabet karo pecut. Sambate
jin loro mau nganti ngayawara.
Jin sakloron wis ora
kuwat ngangkat Bojangratu kuwi mau nalika tekan alas Pesantenan. Jin sakloron
wis ora kuwat apa-apa. Mripate mondol lan ilate mele-mele. Banjur raden
Ronggojoyo ngucap ipat-ipat,
“Mbesuk nalika
reja-rejane jaman, panggonan iki nek dadi kutha utawa desa tak jenengake
Ndole.” mengkono sabdane Raden Ronggojoyo.
Sawise iku, banjur arep
diterusake dhewe olehe ngangkat Bojangratu. Diisar-iser dhewe, nanging
Bojangratu ora bisa miser amarga Raden Ronggojoyo kuwi mung manungsa lumrah. Nalika
iku, srengengene wis mlethek. Raden Ronggojoyo wis pasrah amarga ora bisa nyaguhi
apa sing dikarepake dening Roro Pujiwat.
Banjur Raden Ronggojoyo bali menyang Kasunanan Ngerang tanpa gawa Bojangratu. Dheweke
mung gawa kancing lawange blaka.
Sajroning ndalan sing
rupa alas-alas, jebule Ronggojoyo mau ditututi dening siluman manuk gagak sing
jaga panggonan sakiwa-tengene Bojangratu. Manuk gagak iku ujug-ujug nyamber
Ronggojoyo. Ronggojoyo dicakar-cakar dening gagak. Amarga saking lincahe gagak
kuwi, Ronggojoyo kuwalahen. Banjur ana pawongan lanang sing rumangsa tau
ditemoni dening Ronggojoyo. Pawongan mau banjur mateni siluman gagak. Dheweke
ora nganggo gaman apa-apa, nanging mung nganggo mantra-mantra sing ora
dingerteni dening Ronggojoyo.
“Maturnuwun kisanak…
Sampun kaping kalih panjenengan nulung marang kula.”
“Iya…”
Nalika Ronggojoyo takon
sapa pawongan kuwi, jebule kuwi sukmane Maling Kapa sing memba-memba dadi wong
pesisir.
Pujiwat Ilang ning Segelap
Amarga Raden Ronggojoyo
wis ora bisa nyaguhi panjaluke Roro Pujiwat, Raden Ronggojoyo mlaku menyang
ngetan menyang Pesantren Ngerang karo gawa kunci lawang Bojangratu mau. Banjur
Raden Ronggojoyo nemoni Roro Pujiwat sing lagi lelenggahan ana ing pesantren
putri sinambi ngenteni rawuhe Raden Ronggojoyo.
Nalika Raden Ronggojoyo
sakpejagong karo Roro Pujiwat. Roro Pujiwat ngendika,
“Piye Kakang
Ronggojoyo? Apa panjenengan bisa minangkani panjalukku?”
Banjur Raden Ronggojoyo
mangsuli,
“Iya bisa. Iki buktine
kancing lawange Bojangratu wis ana ing tanganku.”
“Piye ta kakang? Sing
tak jaluk rak Bojangratune, dudu kancing lawange.”
Amarga sumpeg atine
jalaran ora bisa nuruti apa sing dikarepake Roro Pujiwat, Raden Ronggojoyo
banjur nesu. Roro Pujiwat diajar banjur
diajag mlayu ngulon. Bareng mlayu ngulon ketranggul kali. Raden Ronggojoyo
nututi saka mburi. Sawise Roro Pujiwat wis rada cedhak, kancing lawang sing
digawa Raden Ronggojoyo mau diuncalake mak
glodhag marang Roro Pujiwat. Sakala kuwi, ana cahya cemlorot “lap!” Roro Pujiwat ilang sanalika.
Dumadakan, sukmane Roro
Pujiwat njebol lan kandha marang Raden Ronggojoyo,
“Ronggojoyo, aja dadi
atimu! Aku sejatine ora nampik kowe. Nanging aku sejatine iki wadat, ora bakal
ngladeni priya saklawase.”
Banjur Ronggojoyo ora krasa
susah lan banjur sumungkem marang Roro Pujiwat, lan dheweke nyambung, “E,
jebule wadat kowe iku…”
Sabanjure, Ki Ageng
Ngerang banjur gawe ipat-ipat,
“Yen mbesuk ing wayah
reja-rejane jaman, kanggo pengilinge anak putu, yen panggonan iki dadi kreteg
utawa dadi ratan dijenakna kreteg utawa ratan Segelap. Lan maneh, Wali-wali,
den eling-eling! Yen ana wong wadon utawa prawan gedhe ora ndang payu
omah-omah, nek sasi Ruwah tanggal limalas, nyekara ana pesareane Roro Pujiwat kene iki.”
Raden Ronggojoyo sidane
maguru marang Mbah Mutamakkin sing manggon ana ing desa Kajen, Margoyoso. Raden
Ronggojoyo diangkat dadi anak murid lan dheweke uga wadat ora bakal kawin
selawase.
Raden
Ronggojoyo entuk gelar Ki Ronggokusuma saka Mbah Mutamakkin, lan saiki
dimakamna ana desa Ngemplak Kajen sing saiki makame aran makam Ki Ronggokusuma,
wali Ngemplak.
Tidak ada komentar:
Posting Komentar